“Wegwezen, uit mijn ruimte”!!!
“Papa wegwezen! Ik heb de keuken vanmiddag!!!’ Ik stap via de achterdeur de keuken in en schrik van haar felheid en van het slagveld in de keuken. Overal bloem, halflege kopjes, vieze schalen, lege verpakkingen en water op de vloer. De stress is voelbaar, mijn dochter bakt muffins voor een feestje en heeft een harde deadline.
In de auto op weg naar huis kom ik erachter dat ik mijn fles water ben vergeten. Het is warm. Ik krijg steeds meer dorst, maar weet dat ik er bijna ben. Nog wat extra vertraging, droge mond en lippen en een lichte hoofdpijn die op komt zetten. Ik rijd de straat in en verheug me op de grote kop thee die ik voor mezelf ga maken.
De belofte van mijn heerlijke dorstlesser is op slag verdwenen. Ik sta op het punt om te ontploffen en mijn dochter een geïrriteerde sneer te geven.
Maar dan valt het kwartje en adem ik door.
Ik zeg niks en adem nog een keer in en uit terwijl ik vol bewondering naar mijn dochter kijk: Wat mooi! Ze claimt haar ruimte en ze maakt lekkere dingen.
Als reactie zie ik dat mijn dochter ontspant en lacht… en dan moeten we allebei lachen.
Er was een tijd dat dit soort ‘kleine dingetjes’ me hard konden raken en ik te snel in mijn irritatie of boosheid schoot. Dat creëerde afstand tussen mij en mijn gezin.
Maar nu kan ik er om lachen.
Hoe zit dat met jou?
Waar kan of kon jij geïrriteerd van raken?
Leave a Reply